เรือนขวัญปัญญ์รัก [ รีไรท์+รีอัพ ]

“เรือนขวัญปัญญ์รัก” 

Sweetly Home Wiang Ngam

     ความผิดหวังในรักและโชคชะตานำพาให้ “ปัญญ์” ตัดสินใจเลือกทางชีวิตใหม่ เธอกลับบ้านเกิด ณ เวียงงาม ทุ่มเทเงินเก็บซ่อมแซม “เรือนขวัญ” บ้านคหบดีเมื่อ 70 กว่าปีก่อน จัดเป็นรีสอร์ทสไตล์บูติคตามสมัยนิยม

     ขณะตรวจสภาพเพื่อบูรณะเรือนขวัญ ปัญญ์พบปากกาด้ามเงินเก่าคร่ำคร่า จากนั้นก็เริ่มฝันประหลาด ในห้วงฝัน เธอเห็นชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มมองมาด้วยแววตาเศร้าโศกและกระโจนสู่หุบเหวลึกโดยช่วยอะไรไม่ได้

     เขาคือใคร?

-------

“เรือนขวัญปัญญ์รัก” 

*E-book ฉบับปรับปรุงใหม่* 

พร้อมดาวน์โหลดแล้วที่ meb > https://bit.ly/2VH7NGY 

หนุ่มหล่อ พ.ศ. 2490 รอคุณอยู่นะคะ

ตัวอย่าง : ตอน “วิญญาณในเรือนร้าง”

     หญิงสาวยืนนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาเบิกโพลง เมื่อเหลือบมองไปที่โต๊ะเครื่องแป้งแบบโบราณ ตรงบานกระจกเงาซึ่งล้อมกรอบด้วยไม้ฉลุลวดลายอ่อนช้อย ผ่านกาลเวลาจนคร่ำคร่าขุ่นมัว มีรอยร่อนของปรอทกระจายเป็นหย่อมๆ

     เธอเห็นชายหนุ่มร่างสูงสมส่วน สวมเสื้อป่านคอกลมสีขาวแขนสั้น นุ่งกางเกงแพรสีน้ำเงินเนื้อลื่นเป็นมันแบบชุดนอน ใบหน้าเคร่งขรึมกำลังจ้องมา

     ปัญญ์ยกมือขึ้นขยี้ตา แล้วค่อยๆ หมุนตัวกลับหลังหันช้าๆ ภาวนาให้สิ่งที่เห็นเป็นเพียงภาพลวงตา มายาแห่งกระจกเงาโบราณ ทว่าตรงริมหน้าต่างบานยาวที่หันไปสู่แม่น้ำสายกว้าง... ปรากฏร่างบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่จริง!

     ปัญญ์ตะลึงงัน แขนขาหนักอึ้งจนแทบขยับเขยื้อนไม่ได้ ทั้งที่ใจอยากกระโจนออกจากห้อง แล้วกรีดร้องให้สุดเสียง ภาพที่เห็นเบื้องหน้าเป็นอะไรไปไม่ได้เลย นอกจาก ผี!!!

     ร่างโปร่งเลือนรางเริ่มเด่นชัดขึ้น ใบหน้าคมเข้มเรียบเฉย เครื่องหน้าได้รูปหล่อเหลาอย่างชายไทยแท้ แม้แต่งกายแสนธรรมดา แต่ดูงามสง่าราวเจ้าชายสูงศักดิ์ในจินตนาการ ร่างสูงยืนนิ่งไม่ไหวติงดุจภาพวาด มีเพียงนัยน์ตาซึ่งทอดมองมาเท่านั้น ที่เป็นประกายเต้นระริกไหวเหมือนจะส่งภาษาได้ ใครกันบอกว่าผีไม่มีแววตา!

     แววตา ซึ่งบ่งชี้ความมีชีวิตและบ่งบอกความรู้สึกเบื้องลึกภายในจิตใจ... นั่นคงใช้ไม่ได้กับวิญญาณดวงนี้

ขอบพระคุณนักอ่านที่รักทุกท่าน ที่สนับสนุน "นิพพิทา" ค่ะ ^^